جان فدا| روایتی از 30 ساعت انتظار در گلزار شهدا برای وداع با «عمو قاسم»

در آن دقایق سخت و در میان آن شلوغی، یاد عموقاسم افتادم که وقتی به منزل ما می آمد به من می گفت: «زینب جان گوشی را بیاور با هم سلفی بگیریم.

» آن لحظه هم این احساس را داشتم که عمو دارد به من می گوید: - مهمان بابامحمد روز شهادت عمو برای ما قابل گفتن نیست، برای خانواده ما خبر شهادت عمو آن قدر سخت بود که تنها می توانستیم با حضور در کنار خانواده اش کمی آرام شویم.

به همین دلیل خدمت خانواده ایشان رسیدیم.

همسر ایشان که تا به حال من را ندیده بود، من را شناخت چون از عمو قاسم توصیف من را شنیده بود، وقتی من را دید گفت: این همان زینب است که عموقاسم از او صحبت می کرد؟ به هر حال، مدتی در منزل عمو بودیم و بعد آماده شدیم برای حضور در مراسم.

اما من دائم به این فکر بودم که باید بتوانم برای آخرین بار با عمو وداع کنم.

وقتی روز تشییع در آخرین شهر یعنی کرمان را سه شنبه 15 دی اعلام کردند، من عصر دوشنبه 16 دی همراه با مادر به کرمان رفتیم.

مستقیم از فرودگاه به گلزار رفتم در حالی که یک پلاکارد از عمو در دست داشتم که روی آن نوشته بود مهمان بابا محمد .

جمعیت زیادی در آن اطراف بود و مجبور شدم سه کیلومتر از بیرون گلزار تا محل تدفین پیاده رفتم اما درب ورودی بسته بود و مدتی آنجا ماندم تا اینکه فردی من را شناخت و داخل شدم.